Soms schieten woorden echt tekort... en kan je beter iets doen. Zoals toen ik onlangs hoorde dat bij mijn oude schaats- en fietsmaat Willem ook Alzheimer is vastgesteld. Net als vroeger bij zijn vader en een paar jaar geleden bij zijn broer. Willem wordt gebroken in de kracht van zijn leven. Hij is nog maar 39, echtgenoot en vader van 2 jonge kinderen.

Het is nog steeds niet te bevatten. Want Willem was in onze groep de benjamin, daar kan toch niets mee gebeuren? 

Een paar jaar geleden hield Willem mij uit de wind toen we de Elfstedentocht fietsten. Hoe kan ik Willem nu beter helpen door hem te steunen bij zijn wens om nog een mooie uitdagende tocht van 160 kilometer te fietsen en om zoveel mogelijk geld bijeen te brengen voor de strijd tegen Alzheimer. Al kan de wetenschap hem waarschijnlijk niet meer helpen, dan hopelijk wel volgende generaties. Wat een nobel streven!