13-06-2022 mijn vader verloren na 10 jaar vasculaire dementie. Dit is het verhaal hoe hij zijn laatste jaren ervaarde:

Sorry, ik weet het even niet meer. Ik heb last van… ik heb last van dementie, zei hij.

Hij.
Hij was zich bewust. Hij kon het benoemen. Hij was onze directeur. Hij was intelligent. Hij was ruim drie jaar met ons. Hij, die velen van ons zullen missen.

Hij wilde niet. Logisch. Hij was niet eenzaam, hij had een hele lieve vrouw thuis, hij had een hele lieve dochter en zoon, en hij zat overal in bij en tussen. Tennis, golf, de tuin van kapitein Rommel. Hij was iemand die hield van regelen. En daar was hij goed in. Maar door de dementie ging dit steeds moeizamer. Zijn wereldje werd steeds kleiner. Maar hij moest naar Thuisbij. Hij moest het doen voor zijn vrouw. En voor zijn vrouw deed hij alles.

Met gepaste tegenzin kwam hij dan ook bij ons. Veel dingen vond hij maar stom, onder zijn niveau. En als hij het niet leuk vond, ging hij heel recalcitrant met zijn armen over elkaar zitten, verveeld kijken of met zijn vingers op de tafel tikken. Bij hem moest het op niveau. 3 sterren Sudoku, klaverjassen, maar ohwee als de tegenpartij verzaakte, het keesspel moest gewonnen worden, jeu de boule of sjoelen daar moest hij de beste in zijn. Hij had een echte winners mentaliteit. Een vechter, een echte sportman.

Hij wilde één op één. Hij wilde sparren, hij wilde praten. Dat Thuisbij eigenlijk groepsbegeleiding was, maakte hem niet uit. Als wij niet voor hem regelde wat hij wilde, dan regelde hij het zelf wel. Typisch Joop. En zo kreeg hij wat hij wilde. Onze directeur.

De ene vrijwilliger kwam speciaal voor hem om een sudoku met hem te maken, de ander kwam assisteren bij klaverjassen om de fanatieke man wel op zijn plaats te houden. De ander kwam met hem wandelen, alleen met hem, want zijn wandelmaat deelde hij niet graag. Weer een ander kwam met hem schaken. Bij een ander regelde hij avondjes AZ en weer bij een ander dagjes golfen.

Je raad het al. Thuisbij was niet langer een moeten voor hem. Op zijn vrije dagen kwam hij zelfs langs fietsen.

Door zijn intelligentie kon Joop zijn dementie goed verbloemen. Met hem kon je over van alles praten. Hij had veel van de wereld gezien, veel gesport, veel gelezen, veel gedaan en ondernomen. Als vreemde zou je dat zeker niet direct aan hem merken, maar zodra hij niet op de woorden kon komen, dan vertelde hij het zelf wel. Bewust. Bewust van zijn achter uitgang. Bewust van het feit dat hij niet meer zo snel was zoals hij dat altijd gewend was. Iets wat ik zelf heel bijzonder en knap vind dat hij dit altijd benoemde.

Want als Joop het onderwerp dementie in de groep gooide tijdens de koffie omdat hij er over wilde praten, vroegen sommigen; ‘’Maar wat is dat eigenlijk dementie?’’ Als respons op de uitleg zeiden de meeste van onze bezoekers: ‘’Gelukkig heb ik daar geen last van.’’

En daar zit een groot verschil. Iemand die altijd blij is, geen enkel ziektebesef heeft, nog in de veronderstelling is dat hij/zij dagelijks zelf kookt, nog schoon maakt en überhaupt zichzelf nog doucht, diegene die denkt terug naar huis te moeten omdat vaders en moeders op hun zitten te wachten…..of hij. Die het wel allemaal doormaakt, meemaakt, voelt en verdrietig is.

Want hij hield zich groot. Hij was een echte man (ook een gentleman), maar je kon zijn verdriet voelen.
Helaas is dementie nog niet te genezen. Dus dat hij steeds verder achteruitging dat is logisch. Maar zijn team van zelf gecreëerde medewerkers van hem, raakte het in hun hart.

Eerst lukte zijn sterren sudoku niet meer, later begon hij zelf steeds vaker te verzaken tijdens klaverjassen. Spelletjes alles rummikub of keessen begreep hij niet meer. Vervolgens werd sjoelen lastig, zinnen maken of een jas aan trekken ging alles behalve makkelijk. Het ging hard het laatste stukje. Een ieder was aangedaan.

Het was tijd. Tijd om de deur bij Thuisbij dicht te trekken en de deur naar de Boogeart te openen. En zelfs tijdens het slechte nieuwsgesprek, dat hij net zoals zijn broer, zou moeten verhuizen naar een afdeling voor mensen die lijden aan dementie, begreep hij de noodzaak.

Een bijzonder man. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat door zijn ‘’ eigen medewekers van Thuisbij’’ hij zichzelf maar ook ons allen een hele fijne tijd heeft bezorgd. Bedankt vrijwilligers voor de liefdevolle inzet voor Joop een fantastische periode te hebben gegeven bij Thuisbij in tegelijkertijd de moeilijkste periode van zijn leven.

Bedankt lieve Joop.